HUN REIS NAAR DE LAATSTE SNEEUW.

Nog enkele maanden en de lagere cyclus is achter de rug. Het zesde leerjaar is fier. Een volgende stap lacht hen toe. Voor vele leerlingen is de te volgen richting nog onbekend. Een andere school wellicht, andere vriendjes, een grote stap voor allen door de poort, op weg naar het ware leven.
Doch eerst volgt nog een verrassing. Het zesde leerjaar gaat telkens weer op skivakantie. Begin maart komt met rasse schreden. Doch voor de kinderen blijft het een eeuwigheid. Hun verlangen is zo groot, de voorbereidingen zo heftig. Hoe zal het verblijf daar verlopen, het weder, zal er sneeuw vallen? Wees maar gerust, we hoeven ons geen zorgen te maken. We zijn in goede handen, onze Meester is een genie in het klaarstomen van deze unieke reis, door allen zolang verwacht.
Eindelijk is er de dag van vertrek. Blijde gezichtjes nemen afscheid van moeder, vader en de andere familie. Iedereen stapt blij en opgemonterd in de mooie bus, een besneeuwde vakantie tegemoet.
Na vele uren bollen langs eindelooslopende snelwegen, onderbroken door nu en dan een stop, tovert het veranderend landschap witte toppen in de verte. Het naderend zonnig verblijf doet hen snel de vermoeidheid van de reis vergeten. Zwitserland lacht een welkom naar deze jonge mensen en zal zijn best doen deze jeugdige bezoekers, doortrokken van sneeuwwind en felle zonnestralen, naar huis te sturen als gebronzeerde helden van het witte doek.
Er is alleen nog oog voor het schitterend landschap dat de kinderen zal opnemen en het gevoel geven van onoverwinnelijk geluk. De Meester neemt het voortouw, de kinderen luisteren gretig en volgzaam. De reiskoffers wegen plots zo licht, want de zorgen zijn thuis, hier is alleen het genieten van sneeuw en zon, dat alles omkaderd tot een idyllisch zichtkaartje van intens geluk.
De dagen vliegen voorbij. Sommige gasten nemen de eerste skilessen. De monitoren hebben de handen vol de ijverige skiërtjes wat ervaring bij te brengen. 's Avonds, een lekker maal en vroeg onder de dekens. Zo vliegen de dagen razendsnel.
De laatste dag van afscheid is er reeds. Het is avond nu, nog een laatste hap frisse berglucht vooraleer we ons focussen op thuis en de lange weg terug. De bus verwacht zijn passagiers voor de nachtrit.
Nog maar pas op weg en een zalig gevoel van tevredenheid tekent zich af op de gezichtjes van het jeugdig gezelschap. De bus rijdt terug door het mooie landschap, besneeuwd en zonder argwaan, als in een droom. Helaas, voor velen de laatste reis. De bus verdwijnt in de tunnel. Alles gaat zo vlug. Er is geen weg terug. Een crash, een oorverdovend geluid, in volle snelheid over de grens van het leven. Zonder verwittigen, zonder hulp, zonder liefde, geen weerstand, alleen, hulpeloos, razend snel, een onvergetelijke ramp. Alleen het geluid van verwrongen ijzer en staal. Er is geen tijd, geen hoop, geen hulp nog, iedereen voelt zich alleen met de rode kleur van de dood en intens verdriet.
Is dit het einde van deze reis? Op deze plaats zal lange tijd een sfeer van diepe droefheid aanwezig zijn. Alleen de stilte na de crash zal eeuwig duren.
Het noodlot slaat toe, we zijn terecht zo pessimistisch. Moet deze ramp onschuldige kinderen en hun behoedzame begeleiders treffen, en de tol doen oplopen tot zoveel leed en immens verlies? Als we stilstaan bij dit feit, kunnen we niets meer geloven van de goddelijke voorzienigheid. We voelen ons zo verlaten. Wie durft nog vertrouwen in Hem, die ons het 'leven' gaf? Het is zo jammer en onbegrijpelijk. Vader waarom heb je deze mensen verlaten? Geef ons antwoord. Laat ons niet alleen met ons verdriet. Leer ons inzien waarom U dit offer vraagt van ons, eenvoudige mensen. Als nederig schepsel zullen we het nooit begrijpen. Mijn God, als U een goede reden hebt, zeg het ons. We zullen U dankbaar zijn en wellicht zal met de tijd ook deze wonde genezen. We vragen U, zullen we later, in Uw aanschijn, onze jongen of meisje terugzien, die we echt nog zoveel liefde wilden geven... Een laatste vaarwel...
(door Walter Stroef)