Het voorjaar kondigde reeds geruime tijd de zomer aan

Foto : Walter Stroef

Het voorjaar kondigde reeds geruime tijd de zomer aan. Toch was het weer nog zo grillig. Doch voor de natuur was het geen probleem.
En het vogelrijk, aangespoord door de vroege morgen en de langer wordende dagen, zet nu alles op alles hun broos bestaan, opnieuw te
vrijwaren voor uitsterving.
De merel kan tot vier nesten jongen groot brengen. Het is veel. Maar er zijn een aantal kapers op de kust. De ekster en de kauw schrikken er niet voor om het vroege nest van hun kleinere broer te beroven van ei of jong. Zij zijn sluw genoeg om op
't onverwachts een aanval te ontplooien, waar de merel met krijsend geluid, helaas de ongewenste belager niet de baas kan. Doch het zal
wel lukken.

Het loof van hagen en bomen vormt spoedig een groene mantel over het pover nest, waar moeder een vijftiental dagen de nieuwe kroost uitbroedt.
's Avonds kweelt het eenzaam mannetje op de hoge nok of op een uitgekozen zomerspar, zijn weelderig lied, vol melodieuze melancholie, dat zijn vrouwtje aanzet tot volharding van haar saai werk, het nest warm te houden. Het is ook een signaal naar zijn compagnons, kom niet in de
buurt, anders hebt u pech. Echter, het is nog niet alles.

De zomertijd brengt ons ook een mysterieuze vogel. Hij komt van ver, van Afrika, en reist alleen. Bij ons zal zijn gade geduldig op hem wachten.
Hij lijkt op een sperwer, maar is het niet. Mooi? Hij heeft wel iets. Zijn pluimen zijn licht grijs en op zijn borst draagt hij ze gestreept.
Hij heeft geen naam, het is een zonderling. Hij vliegt van boom tot haag, laag tegen de grond. Altijd is hij op zoek. Hij zit in een zeer delikate situatie. Hij kent zijn grenzen, maar de natuur heeft hem niet gespaard. Hij moet en zal de limiet overschrijden en spoedig hangt zijn vrouwtje met haar lange staart over het nestje van een argeloze mees. De sukkel vermoedt niet hoe haar grote zus haar bestek inpalmt.
Het meesje vraagt deze wantoestand niet, maar toch laat zij begaan en zal met veel geduld het grote ei van de koekoek uitbroeden.
Met nog meer enthousiasme zal zij het grote jong voeden, tot spijt van haar eigen kroost, die grote zus nonchalant het nestje heeft uitgeworpen.
Het grote jong zit daar nu, en zijn lichaam vult spoedig de kleine schuilplaats. De mees, niets vermoedend, doet haar werk en vult de hongerige
bek vol kleine insecten, en lekkere brokjes uit haar grote tuin.

Och ja, de koekoek is zo. Een naam heeft hij niet echt, maar men herkent hem aan zijn doordringend klaaglied, dat hem altijd verraad. Door het geroep kunnen we haar thuiswijzen waar zij opnieuw haar lichaam verlost heeft van het grote ei. Zij is zeer vruchtbaar en kan soms tot twintig eieren
leggen, ieder ei in een ander nestje.

Nochtans zijn we trots deze vogel te kennen. Als je de koekoek hoort mag je stellig hopen dat nu toch wel de zomertijd is aangebroken.
Roepend zingen ze hun doordringend lied en zijn geen profiteurs. Ze zijn zo geschapen, ze kunnen nooit hun eigen ei uitbroeden.
Jammer, als de Schepper het zo gewild heeft, moet er toch een goede reden voor zijn. Wie zal dit ooit achterhalen?

Leven we niet in een wereld vol uitzonderlijke dingen? Laten we ons niet teveel afvragen, we zijn hier toch en moeten leven met mens en dier
rondom ons. De natuur, waar fauna en flora ons iedere dag opnieuw het leven aangenaam maakt, is met zulke grote klasse gecreëerd. Voor wie
het wil zien, is er iedere nieuwe dag iets anders te beleven, iets te ontdekken dat er al eeuwen was!...

Vele groetjes van Walter Stroef.