Foto: Walter Stroef Ik heb alle bomen en bladeren en de herfstkleuren die mij bekoren. De zotte regen die de aarde laat wenen, een zee van kristallen parels. De morgenzon, kil en koud, danst met slierten van nevels, terwijl een vroege merel, wat karig voedsel zoekt. Schimmen van koeien, weiden in de witte mist. Een eenzame haas, huppelt over het tot kunstwerk geploegde land. De herfst schuift langzaam, de grijze wolken weg. Ze voorspellen niet veel goeds. Een vlucht krijsende kauwen scheurt schichtig onder het lage wolkendek. Hun walmende beweging voert hen naar het bos. Is het een vogel? De zwarte mantel siert hem wel. Zijn taal, angstaanjagend en schril nodigt uit voor een tafereel van magie en mysterie, van galgen en spoken... De dikke herfstspin hangt bewegingloos en wacht op haar maal, zij vangt het niet, maar haar sierlijk web, een meesterwerk van grijze spinsels. Hier, alleen nog de te vroeg vallende avond en alle wolken wit, drijvend op het licht van d
Kunst in Woord en Beeld