EEN DAG VOL LIEFDE.

Walter Stroef

De rijzende zon verzwakt de oude winter en nodigt de kille grond tot nieuw leven.
Na de duistere eindejaarsperiode met zijn korte dagen en dieetloze festijnen, ongelooflijk veel.
Waar vuurwerk knalt het nieuwe jaar.
De tijd schuift de trage winter voorbij. Verlangen naar de crocussen groeit.
Waar natuur en mens geduldig smachten, want over het gazon lonken spoedig vroege sneeuwklokjes.
De merel, ongeduldig de tuin doorschiet met pinkend gefluit, opzoek naar lastige concurrenten en een ontwakend vrouwtje.
Toch kan sneeuw en vorst, koude handen en voeten  niet deren.
Alles komt terug, herleeft, geduldig traag.
Zoals het ritme van de ochtendzon tergend de kille morgen breekt.
Nu, in deze winterse tijd blijkt alles zo sereen.
Nochtans, 't is februari!
Mensen worden gedreven naar een feest, dat  vurige warmte laat branden.
Een feest, zonder veel woorden, daar heerst stilte, rode stilte.
Een zachte blik, een tedere handdruk, 't is Valentijn.
Verliefde mensen koesteren dit feest, waar alleen pinkelende oogjes, veel lieve woordjes, het lekker gelag onderbreekt.
Het haardvuur brandt en tovert rode siersels van intens geluk op het gezicht van uw geliefde.
Het eten en fijn gezelschap, verorberen de zachte zoetheid van de avond.
De koffie dampt de laatste minuten weg.
Lege borden verdwijnen.
De chef lacht, begeesterd door zijn kunstige gerechtjes en de tevreden gasten.
Hier staat de tijd even stil.
In de verte speelt een viool,
een teder liefdeslied.